Περιοδεία πραγματοποίησε
ο υποψήφιος δήμαρχος Ηρακλείου Μανώλης Συντυχάκης με τους υποψήφιους
δημοτικούς συμβούλους Παύλο Μιχελάκη, Ξημεράκη Φάνη και Πολύβιο
Μαυροειδή στα ΚΔΑΠ Ξηροποτάμου και Παλιανής (Αυγενικής). Συνομίλησε με
εργαζόμενους, αλλά και με τα παιδιά. Μάλιστα, τα παιδιά με την
αντιληπτικότητα που τα διακρίνει ιεράρχησαν τις ανάγκες τους, λέγοντας
ότι στην πόλη μας θα ήθελαν περισσότερα δέντρα και παιδικές χαρές, ενώ
εξέφρασαν άποψη για την υδρόλυση των χημικών στη Μεσόγειο, λέγοντας ότι
αυτό θα καταστρέψει περιβάλλον, ανθρώπους και ψάρια. Τα παιδιά δίνουν
μαθήματα ζωής, αλλά εκφράζουν και την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή.
Η λειτουργία των ΚΔΠ
συμβάλλει έως ένα βαθμό στην ολόπλευρη ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών
και στηρίζει έστω και περιορισμένα την εργατική - λαϊκή οικογένεια, την
οικογένεια του παιδιού με αναπηρία. Δεδομένου ότι στα εν λόγω κέντρα τα
παιδιά απασχολούνται δημιουργικά, αναπτύσσοντας διάφορες εξωσχολικές
δράσεις υπό την εποπτεία παιδαγωγών, και άλλων ειδικών, ενώ ταυτόχρονα
δίνουν ανακούφιση στους εργαζόμενους γονείς που στην πλειοψηφία τους
δουλεύουν χωρίς σταθερά ωράρια και σε ένα ανασφαλές αντεργατικό
περιβάλλον.
Στα ΚΔΑΠ Δήμου Ηρακλείου
φιλοξενούνται 540 παιδιά (πανελλαδικά περίπου 9.500 παιδιά), ενώ δεν
λειτουργεί κανένα ΚΔΑΠ ΑμΕΑ, παρά τις τεράστιες ανάγκες λόγω των
τεράστιων ελλείψεων σε δημόσιες μονάδες Ειδικής Αγωγής. Ο αριθμός των
ωφελούμενων είναι πολύ μικρός μπροστά στον όγκο χιλιάδων παιδιών 6-12
ετών που έχει ο Δήμος Ηρακλείου.
Σήμερα μεγάλο κίνδυνο να
κλείσουν αντιμετωπίζουν τα 7 ΚΔΑΠ στο Δήμο Ηρακλείου (399 πανελλαδικά),
εξαιτίας των περικοπών της κρατικής χρηματοδότησης. Συγκεκριμένα, φέτος
μειώθηκε η επιδότηση από 2.800 ευρώ ανά παιδί στα 1.400 ευρώ, με
αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί τα παιδιά που εξυπηρετούν κάποια κέντρα,
αλλά και να έχει υποβαθμιστεί το επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχουν.
Αβέβαιο όμως προδιαγράφεται το μέλλον τους και για την επόμενη περίοδο
2014-2015 λόγω και των γενικότερων περικοπών, αλλά και της σχεδιαζόμενης
κατάργησής τους και της ανάθεσης του έργου τους στους λεγόμενους
κοινωνικούς συνεταιρισμούς. Αυτή η προοπτική σημαίνει απόλυση των
σημερινών εργαζομένων, ενώ όσοι απ' αυτούς ενταχθούν στους κοινωνικούς
συνεταιρισμούς ως «συνεταιρισμένοι επιχειρηματίες» θα δουλεύουν με ακόμα
δυσμενέστερους όρους τουλάχιστον όσον αφορά τα ασφαλιστικά τους
δικαιώματα. Στην ουσία, πρόκειται για πορεία εμπορευματοποίησης αυτών
των υπηρεσιών με αρνητικές επιπτώσεις τόσο στις οικογένειες των παιδιών
που τις χρησιμοποιούν, όσο και στους εργαζόμενους.
Το ενδεχόμενο
κλεισίματος των ΚΔΑΠ ή η παραπέρα υποβάθμισή τους θα στερήσει στα
χιλιάδες παιδιά φτωχών οικογενειών τις υπηρεσίες τους, αφήνοντάς τα στο
σπίτι, και θα οδηγήσει σε απόγνωση χιλιάδες εργαζόμενους γονείς που
βρίσκουν στα ΚΔΑΠ μια έστω και περιορισμένη στήριξη των παιδιών τους
ακόμα και με ασφαλή φύλαξη, που για γονείς που δουλεύουν με βάρδιες,
ελαστικά ωράρια, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πολύ περισσότερο όταν σ'
αυτά τα κέντρα τα παιδιά καλλιεργούν μία σειρά ενδιαφέροντα και
επιδεξιότητες που οι γονείς τους δεν μπορούν με άλλον τρόπο, λόγω και
των επιπτώσεων από την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων τα τελευταία
χρόνια, να τους τα καλύψουν.
Αυτό το κλίμα της
ανασφάλειας βιώνουν για χρόνια και ακόμη περισσότερο σήμερα οι 30
εργαζόμενοι στα ΚΔΑΠ Ηρακλείου και οι περίπου 1.000 εργαζόμενοι
πανελλαδικά, περιμένοντας κάθε φορά την ανανέωση των συμβάσεών τους,
αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα την υποβάθμιση των ΚΔΑΠ, ενώ κατά καιρούς
μένουν απλήρωτοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Η ολόπλευρη υγιής
ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, που η μια πλευρά της είναι η
δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, θα έπρεπε να είναι ευθύνη
του κράτους με ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα παροχής υπηρεσιών υψηλής
ποιότητας και όχι αποσπασματικές, κατακερματισμένες και περιορισμένες
υπηρεσίες μέσα από προγράμματα που έχουν ημερομηνία λήξης και με
εργαζόμενους στην ανασφάλεια.
Η αποσπασματικότητα και η
υποβάθμιση αυτών των υπηρεσιών και η λειτουργία τους στα πλαίσια
επιδοτούμενων προγραμμάτων, που σήμερα υπάρχουν, αύριο συρρικνώνονται ή
σταματάνε, είναι χαρακτηριστικό μιας πολιτικής που αντιμετωπίζει τις
κοινωνικές ανάγκες ως «κόστος» που εμποδίζει την κερδοφορία του
κεφαλαίου και μεταθέτει την ικανοποίησή τους σε μεγάλο βαθμό στην
ατομική ευθύνη των λαϊκών οικογενειών. Πρόκειται για στρατηγική της ΕΕ
και των επιχειρηματικών ομίλων στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών που
προωθείται απ' όλες τις κυβερνήσεις όλων των κρατών - μελών της ΕΕ
